گوستاو مالر آهنگساز رمانتیک اتریشی-بوهمی و یکی از رهبران ارکستر برجسته نسل خود بود. او به عنوان آهنگساز به عنوان پلی‌ بین سنت اتریش-آلمانی قرن نوزدهم و مدرنیسم اوایل قرن بیستم عمل کرد. در حالی که در طول زندگی او وضعیت او به عنوان یک رهبر ارکستر بدون تردید تثبیت شد، موسیقی خود او تنها پس از دوره‌هایی از غفلت نسبی، که شامل ممنوعیت اجرای آن در بسیاری از اروپا در دوران نازی‌ها بود، محبوبیت زیادی به دست آورد. پس از سال 1945 ساخته‌های او توسط نسل جدیدی از شنوندگان دوباره کشف شد. پس از فارغ التحصیلی از کنسرواتوار وین در سال 1878، او پیاپی از پست‌های رهبری با اهمیت در سالن‌های اپرای اروپا برخوردار شد، که با انتصاب او به عنوان مدیر اپرای دادگاه وین (Hofoper) در سال 1897 به پایان رسید. تولیدات نوآورانه و اصرار بر بالاترین استانداردهای اجرا، شهرت او را به عنوان یکی از بزرگترین رهبران ارکستر اپرا، به ویژه به عنوان مترجم آثار صحنه‌ای واگنر، موتزارت و چایکوفسکی تضمین کرد. او در اواخر عمرش مدت کوتاهی مدیر اپرای متروپولیتن نیویورک و فیلارمونیک نیویورک بود.