جواکینو آنتونیو روسینی آهنگساز ایتالیایی بود که با 39 اپرای خود به شهرت رسید، اگرچه او همچنین آهنگ‌های بسیاری، برخی از موسیقی مجلسی و قطعات پیانو و برخی موسیقی مقدس نوشت. او در حالی که هنوز در سن سی سالگی و در اوج محبوبیتش بود استانداردهای جدیدی را برای اپرای کمیک و جدی تعیین کرد.
روسینی که در پسارو از پدر و مادری که هر دو نوازنده بودند (پدرش ترومپت و مادرش خواننده) به دنیا آمد، آهنگسازی را از 12 سالگی شروع کرد و در مدرسه موسیقی در بولونیا تحصیل کرد. اولین اپرای او در ونیز در سال 1810 هنگامی که او 18 ساله بود اجرا شد. در سال 1815 به نوشتن اپرا و مدیریت تئاتر در ناپل مشغول شد. در دوره 1810-1823 او 34 اپرا برای صحنه ایتالیا نوشت که در ونیز، میلان، فرارا، ناپل و جاهای دیگر اجرا شد. این بهره‌وری یک رویکرد تقریباً فرمولی را برای برخی از مؤلفه‌ها (مانند اورتور) و مقدار مشخصی از خود وام‌گیری را ایجاب می‌کرد. در این دوره او محبوب‌ترین آثار خود را تولید کرد، از جمله اپرای کمیک L'italiana در الجزایر، Il barbiere di Siviglia (معروف به انگلیسی به عنوان The Barber of Seville) و La Cenerentola، که سنت اپرا بوفا را که از او به ارث برده بود به اوج رساند. استادانی چون دومنیکو سیماروسا و جیووانی پائیسیلو. او همچنین مجموعه‌های اپرا مانند Tancredi، Otello و Semiramide را آهنگسازی کرد. همه اینها به دلیل نوآوری خود در ملودی، رنگ‌های هارمونیک و ساز و فرم نمایشی تحسین را برانگیخت. در سال 1824 با اوپرا در پاریس قرارداد بسته شد و برای آن اپرا برای جشن تاجگذاری چارلز دهم، Il viaggio a Reims (که بعداً برای اولین اپرای خود به زبان فرانسوی، Le comte Ory، آدمخوار شد)، بازبینی دو تا از ایتالیایی‌هایش را تولید کرد. اپراها، Le siège de Corinthe and Moïse، و در سال 1829 آخرین اپرای او، Guillaume Tell اجرا شد.