فرانتس پیتر شوبرت آهنگساز اتریشی اواخر دوره کلاسیک و اوایل رمانتیک بود. شوبرت علیرغم عمر کوتاه خود، آثاری وسیع از خود به جای گذاشت که شامل بیش از 600 اثر آوازی سکولار (عمدتاً لیدر)، هفت سمفونی کامل، موسیقی مقدس، اپرا، موسیقی تصادفی و حجم وسیعی از موسیقی پیانو و مجلسی بود. آثار مهم او عبارتند از: کوئینتت پیانو در ماژور، D. 667 (کوئینتت قزل آلا)، سمفونی شماره 8 در B مینور، D. 759 (سمفونی ناتمام)، سمفونی "بزرگ" شماره 9 در سی ماژور، D. 944، کوئینتت زهی (D. 956)، سه سونات آخر پیانو (D. 958-960)، موسیقی تصادفی نمایشنامه Rosamunde D. 797 و چرخه آهنگ Die schöne Müllerin D. 795 و Winterreise D. 911.
شوبرت که در حومه هیملپفورت گروند وین به دنیا آمد، از دوران کودکی نبوغ غیرمعمولی برای موسیقی به نمایش گذاشت. پدرش اولین کلاس‌های ویولن را به او داد و برادر بزرگ‌ترش به او درس‌های پیانو داد، اما شوبرت خیلی زود از توانایی‌های آنها فراتر رفت. در سال 1808، در سن یازده سالگی، شاگرد مدرسه Stadtkonvikt شد و در آنجا با موسیقی ارکسترال جوزف هایدن، ولفگانگ آمادئوس موتزارت و لودویگ ون بتهوون آشنا شد. او Stadtkonvikt را در پایان سال 1813 ترک کرد و به خانه بازگشت تا با پدرش زندگی کند و در آنجا شروع به تحصیل کرد تا معلم مدرسه شود. با وجود این، او تحصیلات خود را در آهنگسازی نزد آنتونیو سالیری ادامه داد و همچنان آهنگسازی پربار را انجام داد. در سال 1821، شوبرت به عنوان یک عضو اجرا کننده در Gesellschaft der Musikfreunde پذیرفته شد که به تثبیت نام او در میان شهروندان وین کمک کرد. او کنسرتی از آثارش را در مارس 1828 برگزار کرد که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، تنها باری که در طول کار خود چنین کرد. او هشت ماه بعد در سن 31 سالگی درگذشت.