دیمیتری دیمیتریویچ شوستاکوویچ آهنگساز و پیانیست روسی دوران شوروی بود که پس از اجرای اولین سمفونی خود در سال ۱۹۲۶ در سطح بین‌المللی شناخته شد و در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفت. شوستاکوویچ به شهرت اولیه در اتحاد جماهیر شوروی دست یافت، اما روابط پیچیده‌ای با دولت آن داشت. اپرای او در سال 1934 بانوی مکبث از متسنسک در ابتدا موفقیت آمیز بود، اما در نهایت توسط دولت شوروی محکوم شد و حرفه او را به خطر انداخت. در سال 1948 کار او تحت دکترین ژدانف محکوم شد و پیامدهای حرفه‌ای چندین سال به طول انجامید. حتی پس از لغو محکومیت او در سال 1956، اجرای موسیقی او گهگاه مورد مداخلات دولتی قرار می‌گرفت، مانند سمفونی سیزدهم او (1962). شوستاکوویچ عضو شورای عالی RSFSR 1947 و شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی (از 1962 تا زمان مرگش) و همچنین رئیس اتحادیه آهنگسازان RSFSR 1960-1968 بود. او در طول زندگی حرفه‌ای خود چندین جایزه مهم از جمله نشان لنین را از دولت شوروی دریافت کرد.
شوستاکوویچ انواع تکنیک‌های مختلف موسیقی را در آثار خود ترکیب کرد. موسیقی او با تضادهای تند، عناصر گروتسک، و تونالیته دوسوگرا مشخص‌ می‌شود. او همچنین به شدت تحت تأثیر نئوکلاسیک و رمانتیسم متأخر گوستاو مالر قرار گرفت. آثار ارکسترال او شامل 15 سمفونی و شش کنسرتی (هر کدام برای پیانو، ویولن و ویولن سل) است. آثار مجلسی او شامل 15 کوارتت زهی، کوئنتت پیانو و دو تریو پیانو است. آثار تکنوازی پیانوی او شامل دو سونات، مجموعه اولیه 24 پیش درآمد و مجموعه بعدی 24 پیش درآمد و فوگ است. آثار صحنه ای شامل سه اپرا تکمیل شده و سه باله است. شوستاکوویچ همچنین چندین چرخه آهنگ و مقدار قابل توجهی موسیقی برای تئاتر و فیلم نوشت.