ایگور فئودوروویچ استراوینسکی آهنگساز، رهبر ارکستر و پیانیست روسی با تابعیت فرانسه (از 1934) و ایالات متحده (از 1945) بود. او را یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین آهنگسازان قرن بیستم می‌دانند و به دلیل رویکردش به ریتم، یکی از چهره‌های محوری در موسیقی مدرنیستی محسوب می‌شود.
استراوینسکی در سال 1902 با آهنگساز روسی نیکلای ریمسکی-کورساکوف ملاقات کرد و تا زمان مرگ معلمش در سال 1908 زیر نظر او تحصیل کرد. سرگئی دیاگیلف، امپرساریو روسی، که به تازگی شرکت روس‌ها را تشکیل داده بود، در اولین نمایش Scherzo fantastique و Feu d'artifice استراوینسکی در فوریه 1909 شرکت کرد. در سال‌های بعد، دیاگیلف به استراوینسکی دستور داد تا سه باله بنویسد: مرغ آتش (1910)، پتروشکا (1911) و آیین بهار (1913) که آخرین آنها پس از شورش نزدیک در اولین نمایش، شهرت بین‌المللی برای او به ارمغان آورد و نحوه درک آهنگسازان از ساختار ریتمیک را تغییر داد. کار آهنگسازی استراوینسکی به سه دوره تقسیم می شود: دوره روسیه (1913-1920)، دوره نئوکلاسیک (1920-1951) و دوره سریال او (1954-1968). دوره روسی استراوینسکی با تأثیر از دیگر آهنگسازان روسی مانند ریمسکی-کورساکوف، لیادوف و چِرپنین و استفاده از آهنگ‌ها و مضامین عامیانه روسی در آثاری مانند بلبل (1914) و Les noces 1917 مشخص شد. دوره نئوکلاسیک او مضامین و تکنیک‌هایی از دوره کلاسیک را به نمایش گذاشت، مانند استفاده از فرم سونات در اکتت (1923) و استفاده از مضامین اساطیری یونان در آثاری مانند Apollon musagète 1927، ادیپوس رکس (1927) و پرسفون (1935). استراوینسکی در دوره سریال خود به سمت تکنیک‌های آهنگسازی از مکتب دوم وین مانند تکنیک دوازده آهنگی آرنولد شوئنبرگ روی آورد. در Memoriam، دیلن توماس (1954) اولین ساخته او بود که کاملاً بر اساس این تکنیک بود و Canticum Sacrum 1956 اولین آهنگ او بود که بر اساس ردیف آهنگ ساخته شد. علاوه بر این، استراوینسکی از مضامین مقدس در آثاری مانند ترنی (1958) و سیل (1962) استفاده کرد.