پیوتر ایلیچ چایکوفسکی آهنگساز روسی دوره رمانتیک بود. او اولین آهنگساز روسی بود که موسیقی او تاثیری ماندگار در سطح بین‌المللی گذاشت. چایکوفسکی برخی از محبوب‌ترین کنسرت‌ها و موسیقی تئاتری را در کارنامه کلاسیک کنونی نوشت، از جمله باله‌های دریاچه قو و فندق شکن، اورتور 1812، اولین کنسرتو پیانو، کنسرتو ویولن، اورتور-فانتزی رومئو و ژولیت، چندین سمفونی و اپرای یوجین اونگین.
اگرچه چایکوفسکی از نظر موسیقی زودرس بود، اما برای شغلی به عنوان یک کارمند دولتی تحصیل کرد، زیرا در آن زمان فرصت کمی برای حرفه موسیقی در روسیه وجود داشت و هیچ سیستمی برای آموزش موسیقی عمومی وجود نداشت. هنگامی که فرصتی برای چنین تحصیلی پیش آمد، او وارد کنسرواتوار نوپای سن پترزبورگ شد و در سال 1865 از آنجا فارغ التحصیل شد. تدریس رسمی غربی که چایکوفسکی در آنجا دریافت کرد او را از آهنگسازان جنبش ناسیونالیستی معاصر که توسط آهنگسازان روسی تجسم یافته بود متمایز کرد.
آموزش چایکوفسکی او را در مسیری قرار داد تا آنچه را که آموخته بود با شیوه‌های موسیقی بومی که از کودکی در معرض آن قرار گرفته بود، آشتی دهد. از آن آشتی، او یک سبک شخصی، اما بدون تردید روسی را ایجاد کرد. اصولی که بر ملودی، هارمونی و دیگر اصول موسیقی روسی حاکم بود، کاملاً با اصول حاکم بر موسیقی اروپای غربی، که به نظر می‌رسید پتانسیل استفاده از موسیقی روسی در آهنگسازی در مقیاس بزرگ غربی یا شکل‌گیری یک سبک ترکیبی را از بین می‌برد، مغایرت داشت. باعث ضدیت‌های شخصی شد که اعتماد به نفس چایکوفسکی را خدشه دار کرد. فرهنگ روسی شخصیتی دوپاره را به نمایش گذاشت و عناصر بومی و پذیرفته شده آن از زمان پتر کبیر به طور فزاینده‌ای از هم جدا شدند. این امر منجر به عدم اطمینان در میان روشنفکران در مورد هویت ملی کشور شد، ابهامی که در حرفه چایکوفسکی منعکس شده است.